.jpg "عکس عاشقانه دختر تنها")
برای نوشتن از دلتنگی که واژه و استعاره لازم نیست ،
" فقط یک دل میخواهد
که تنگ شده باشد
همین ...
برای دل خودم می نویسم ...
برای دلتنگی هایم
برای دغدغه های خودم
برای شانه ای که تکیه گاهم نیست !
برای دلی که دلتنگم نیست ...
برای دستی که نوازشگر زخم هایم نیست ...
برای خودم می نویسم !
بمیرم برای خودم که اینقدر تنهاست !.!.!.!
بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی
دلت بگیره ولی دلگیری نکنی
شاکی بشی ولی شکایت نکنی
گریه کنی اما نذاری اشکات پیدا شن
خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری
خیلی حرفارو بشنوی ولی نشنیده بگیری
خیلی هادلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی. . .
روزهای سختی رو میگذرونم...
وقتی که نیستی همه چیز تنگ میشود
نفسم
دنیایم
دلم. . .
ممنونم از شب رویا
که بازم وقت دلتنگی به دادم میرسه....!
ممنون از غم كه همیشه و هر جا با منه و تنهام نمی ذاره...
حکایت عجیبیست
رفتار ما آدم ها را خدا می بیند و فاش نمی کند.
مردم نمی بینند و فریاد می زنند….. !!!
این روزا خیلی تنهام، خیلی داغونم
هست کسی که مثل من دلش
نه برای کسی،
نه برای عشقی،
نه برای جایی…
نه برای چیزی!
بلکه دلش برای خودش تنگ شده…
برای خود خودش!؟
انصاف نیست …
دنیا آنقدر کوچک باشد که آدم های تکراری را روزی هزار بار ببینی …
و آنقدر بزرگ باشد …
که نتوانی آن کس را که دلت میخواهد حتی یک بار ببینی …
خدایا التماست می کنم
همه دنیایت ارزانیِ دیگران !
ولی ...
آنکه دنیایِ من است
مالِ دیـگری نباشد...
به خاطر دوست داشتنت خجالت نکش ؛ اونی باید
خجالت بکشه ، که
میدونه دوسش داری اما .... دوست داشتن
"بلد" نیست ... !!
تولد انسان روشن شدن کبریتی است و مرگش خاموشی آن
بنگر در این فاصله چه کردی؟
گرما بخشیدی؟
یا
سوزاندی؟!
هیچ زمان دل به کسی نبند
چون این دنیا انقدر کوچک است که دو تا دل کنا هم جا نمیشه
ولی اگر دل بستی
هیچ وقت ازش جدا نشو چون این دنیا اینقدر بزرگه
که دیگه پیداش نمیکنی...
">وای خدای من ؛ ممنونم ازت ......
دو روز پیش یعنی روز 22/3/ 1391 عشق من پاشو تو دنیا گذاشت.......
خوش اومدی عشقم به دنیای ما آدما.....
مسافر کوچولوی ما اومد. قند عسلمو میگم.اسمش دانیاله!!!!
یه نی نی کوچولوی خوشمل و با نمک...
منم شدم عمه زری.الهی قربونش برم.وای که خیلی نانازه....
خیلی دوسش دارم.وقتی یاد اون ناخنای کوچیک و ظریفش می افتم ؛
دل ضعفه میگیرم....خیلی خوشحالم.برای اومدنش لحظه شماری میکردم.
در ضمن با هم تفاهمم داریم.دانیال روز دوشنبه ؛ ساعت 2 بعدازظهر به
دنیا اومد.منم روز دوشنبه ؛ 2 بعدازظهر .....
فدات بشم که به زری رفتی......
فرشتمون انقدر خوشکله من 2 ساعت بعد از به دنیا اومدنش رفتم دیدمش
و ازش کلی عکس گرفتم......
ماشاالله بگینا.چشمش نزنین یه وقت.بزنم به تخته...
انگار نه انگار که 2 ساعتـــشه....سفید برفیه!!!
یه پسر تپل مپلی سفید ناناز جیگری زری!!!
اینم اولین عکس.ماه منو دیدین؟؟؟؟
هنوز هیچی نشده کلی خاطر خواه داره..زدی به تخته؟ بزن دیگه.
تازه؛ وقتی همه مشغول بودنو حواشون نبود یه ماچ تپل چسبوندم
به لپاش.....
وووووووووووووووووووویییییییییییییی!!!عسله به خدا!نباته!
تازه با خاله مریمش یواشکی یه کارایی کردیم.جوراباشو در آوردیم
و شکار لحظه کردیم.وای خدا جونم مرسی از این هدیه ات!!!
ایشالله یه خورده شکل بگیره دوباره واستون عکسای خوشگل ترشو
میزارم......
حالا عشقمو دیدین ؟؟؟؟؟خیلی ملوسه مگه نه؟؟؟
الهی خود خود خود خود خودم ؛ تنهایی قربونش بشم!!!!!
!!دیروز قلبم را از درون سینه ام بیرون کشاندم؛ آخر تو درون آنی
!گفتم شاید اینگونه تو را به دست آورم.بیچاره قلبم
می گفت که او هم به تو دسترسی ندارد
تو کجای قلبم پنهان شدی ؟! هان ؟؟
آخر مگر قلب من جای قایم باشک است که تو هر بار با سک سک
کردن بر هر دیوارش مرا می بازانی؟؟؟؟
!!!گیسوان بلندم را رها کرده ام در باد خزان امشب؛ به یاد روزهایی که تو آن ها را شانه میکردی
!امشب هوهوی باد ، گره از مویم میگشاید و آن را شانه می زند
.اما تو برایم از نسیم و باد هم لطیف تر بودی
!!!!وقتی گیسوانم را شانه می زدی ، من احساس درد نداشتم
اهل کاشانم.
روزگارم بد نیست.
تکه نانی دارم ، خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی .
مادری دارم ، بهتر از برگ درخت .
دوستانی ، بهتر از آب روان .
و خدایی که در این نزدیکی است :
لای این شب بوها ، پای آن کاج بلند.
روی آگاهی آب ، روی قانون گیاه
من مسلمانم .
قبله ام یک گل سرخ .
جانمازم چشمه ، مهرم نور .
دشت سجاده ی من .
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.
در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف .
سنگ از پشت نمازم پیداست :
همه ذرات نمازم متبلور شده است .
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته ی سرو.
من نمازم را ، پی « تکبیرة الاحرام » علف می خوانم،
پی « قد قامت » موج .
اهل کاشانم
پیشه ام نقاشی است:
گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ ، می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود .
چه خیالی ، چه خیالی ، ... می دانم
پرده ام بی جان است .
خوب می دانم ، حوض نقاشی من بی ماهی است .
اهل کاشانم .
نسبم شاید برسد
به گیاهی در هند ، به سفالینه ای از خاک « سیلک » .
نسبم شاید ، به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد .
پدرم پشت دوبار آمدن چلچله ها ، پشت دو برف ،
پدرم پشت دو خوابیدن در مهتابی ،
پدرم پشت زمان ها مرده است .
پدرم وقتی مرد ، آسمان آبی بود ،
مادرم بی خبر از خواب پرید ، خواهرم زیبا شد .
پدرم وقتی مرد ، پاسبان ها همه شاعر بودند .
مرد بقال ازمن پرسید: چند من خربزه می خواهی ؟
من ازاو پرسیدم : دل خوش سیری چند ؟
پدرم نقاشی می کرد .
تار هم می ساخت ، تار هم می زد .
خط خوبی هم داشت
چیزها دیدم در روی زمین :
کودکی دیدم . ماه را بو می کرد .
قفسی بی در دیدم که در آن ، روشنی پرپر می زد .
نردبانی که از آن ، عشق می رفت به بام ملکوت .
من زنی را دیدم ، نور در هاون می کوبید .
ظهر در سفره ی آنان نان بود ، سبزی بود ، دوری شبنم بود ،
کاسه ی داغ محبت بود
چترها را باید بست ،
زیر باران باید رفت .
فکر را ، خاطره را ، زیر باران باید برد .
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت .
دوست را ، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست .
زیر باران باید با زن خوابید .
زیر باران باید بازی کرد .
زیر باران باید چیز نوشت ، حرف زد . نیلوفر کاشت.
زندگی تر شدن پی درپی،
زندگی آب تنی کردن در حوضچه ی« اکنون » است .
کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم .
سهراب سپهری
کاشان ، قریه ی چنار ، تابستان 1343
دلم هوای سفر به دیار عاشقان را کرده است! کوله بار سفر را بر بسته ام؛ شاید همین روزها
به دیار عشاق شتاب کنم! اما همسفر ندارم. همسفر من تنهایی هایم است؛ تنهایی های سرد و خشک!
تنهایی هایم سرمایی دارد که جنوبی ترین نقطه از این کره ی خاکی ام آن را گرم نخواهد کرد!
شاید باید به جهنم روم!
شاید در آنجا یخبندان تنهایی ام آرام آرام آب شود. آری!
حاضرم حاضرم به جهنم روم چرا که آنجا در مقابل دنیای تنهاییم بهشت است!
گــــــــاه فنجان های چای به یاری ام برمی خیزند!
گـــــــاه مرا آرام می کنند ومرا به اعماق خواب های شیرین روانه می کنند!
گـــــــاه دلم می خواهد تنهایی ام را در کوله بار مشغله هایم بپیچم و آن را درون صندوقچه ی
خاطرات بسپارم!
آنگاه ........آنگاه به دیار ساقیان عشق اوج گیرم
ایـنـ روزهـا از دریچهـ یـ قلبمـ آتشیـ خشمگینـ شعلهـ ور شدهـ ؛؛ زبانهـ می کشـد و بالا میـ آید!!
دلیلیشـ را خوبـ میدانمـ...
چونـ رهایشـ کردهـ انـد....تو رهایشـ کردهـ ایـ.....تویــ بیـ رحــــــــــمـ!!!!
اما آنقـــدر دوستتـــ دارمـ کهـ رویـ آتشمـ از خاکـ وجودمـ میریزمـ...شاید خاموشـ شود!!
آریــ !! خاموشـ میـ شـود....خفهـ می شـود...
اما برایـ خاکسـتریـ که از آنـ بهـ جا میـ مانـد چهـ فکـریـ کنمــ ؟؟؟؟؟
